EN
Bird communities of 10 parks and cemeteries in Lublin (SE Poland) were studied in the winter seasons of the years 1988/89 to 1990/91. Each season, nine census visits were made to the study areas in the period November-February. A total of 44 species were recorded (of which 10-32 occurred in particular areas). Dominant were 11 species, which accounted for 77-93% of the populations studied. Commonest in all areas, and in all years, were Corpus frugüegus and Pants major. Densities of birds ranged from 36-62 individuals/10 ha (in peripheral areas) to 619 during one census visit to a small cemetery in the central part of the City. Permanent changes in the sizes of wintering populations were not noted in the course of the different seasons. In successive years, the species compositions and dominance structures in particular areas were either identical, or distinctly similar. In comparison to that of other towns and cities, the winter avifauna of Lublin is rich, and particularly notable for the significant representation of Picidae and Strigidae.
PL
Praca przedstawia wyniki liczeń awifauny zimowej w latach 1988/89-1990/91 na 10 cmentarzach i parkach Lublina. Rozmieszczenie i charakterystykę badanych powierzchni przedstawiono w poprzedniej pracy (Biaduń 1994). Liczenia (po 9 w każdym sezonie) prowadzono w ciągu 1-3 zim od III dekady listopada do końca lutego, zawsze w godzinach przedpołudniowych. W ciągu godziny liczono ptaki na obszarze 8-20 (średnio 13) ha. W pierwszych rejestracjach na poszczególnych powierzchniach wykrywano 50% (25-62%) ilości gatunków stwierdzanych na nich w ciągu zimy. Po trzecim liczeniu wartość ta wzrastała do 75% (53-83%), a po piątym - do 85% (63-96%). W 17 przypadkach (tereny/lata) liczba gatunków wzrastała aż do ostatniego liczenia (ryc. 1). Na uzyskanym materiale przeprowadzono weryfikację stosowanej przez Luniaka (1981) w parkach Warszawy metody 2-3-krotnego liczenia w trakcie sezonu. Symulowano dwa warianty: liczenie 3-krotne w oparciu o wyniki uzyskane w liczeniach przeprowadzonych w połowie grudnia, połowie stycznia i połowie lutego oraz liczenie 2-krotne oparte na wynikach z liczeń w końcu grudnia i końcu stycznia. Tak otrzymane wartości porównano z danymi uzyskanymi w trakcie wszystkich liczeń. W wariancie pierwszym średnia wykrywalność gatunków wyniosła 75% (60-87%), w drugim - zaledwie 64% (42-83%). Obliczenia wykazały, że wyniki 2-3 liczeń nie mogą być uznane za reprezentatywne dla obrazu zimowej awifauny zieleni miejskiej. Skład awifauny przedstawiono w tabelach 1-4. Wartości liczbowe zagęszczenia podano jedynie dla gatunków, które stwierdzano co najmniej 3-krotnie w badanym okresie i stanowiły przynajmniej 0.1% ogólnej liczebności. Uznano je za gatunki stałe dla danej powierzchni. Porównania składu gatunkowego i dominacji ilościowej wykonywano stosując wskaźniki Sorensena i Renkonena w wersji zastosowanej przez Głowacińskiego (1975). Stwierdzono ogółem 44 gatunki, na poszczególnych terenach - od 10 do 32 gatunków. Najwyższe zagęszczenie stwierdzono na terenach najmniejszych (CK i PB - odpowiednio: 619 i 331 osobn./10ha/1 liczenie. Przekraczało ono kilka-kilkanaście razy wartości odnotowane na powierzchniach peryferyjnych (36-62 osobn./10 ha). 11 spośród stwierdzonych gatunków znalazło się co najmniej raz w grupie dominantów stanowiących łącznie 77.0-93.4% zimujących zgrupowań. Zdecydowanie najliczniejszym gatunkiem okazał się Corvus frugilegus, którego zagęszczenie osiągało wartości ponad 450 osobn./10ha (tab.5). Do najczęstszych gatunków należały także Parus major, P. caeruleus, Pica pica i Pyrrhula pyrrhula. W trakcie sezonu nie stwierdzano w zasadzie trwałych zmian liczebności zimujących populacji. W poszczególnych latach stwierdzono 35 (1988/89), 38 (1989/90) i 41 (1990/91) gatunków. 31 gatunków obserwowano przez wszystkie sezony. Wskaźniki QS i RE obliczone dla tych samych powierzchni w poszczególnych latach wykazały w przeważającej większości identyczność porównywanych populacji. Awifauna zimowa parków i cmentarzy Lublina wykazuje wyraźne podobieństwo (QS: 71,8-81,4%) w porównaniu do podobnych środowisk innych miast, wyróżnia się jednak bogactwem gatunków. Charakterystycznymi gatunkami dla Lublina okazały się dzięcioły (m.in. Dendrocopos syriacus i D. medias) oraz sowy (Asio otus, Strix aluco). Ilość gatunków na poszczególnych powierzchniach była stosunkowo wysoka. Wartości stwierdzone na niektórych terenach (PL, CL, CU) wyraźnie przekraczały najwyższe notowane dotychczas dla porównywalnych środowisk. Zagęszczenie stwierdzone na poszczególnych powierzchniach było bardzo zróżnicowane i zależało od wielkości oraz położenia terenu. Otrzymane wyniki są typowe dla uzyskiwanych w innych badaniach tego typu środowisk.