PL
Ceny artykułów rolno-spożywczych charakteryzowały się w drugiej połowie XX wieku relatywnie dużą stabilizacją cenową. W 2008 roku trend ten uległ radykalnej zmianie, skutkiem czego był bardzo gwałtowny, wręcz niekontrolowany wzrost cen produktów pierwszej potrzeby. Główną przyczyną tego stanu rzeczy był (i wciąż jest) rosnący popyt na żywność, zgłaszany w pierwszej kolejności przez kraje rozwijające się, takie jak Chiny czy Indie, które, jak wiadomo, odznaczają się na tle reszty świata bardzo wysokim wskaźnikiem przyrostu naturalnego. Do równie istotnych przyczyn tak drastycznego wzrostu cen produktów pierwszej potrzeby trzeba zaliczyć wysokie ceny nośników energii elektrycznej, będące pochodną relatywnie wysokich cen ropy naftowej. Również zachodzące obecnie zmiany klimatyczne ograniczają w znacznym stopniu możliwości eksportowe państw i obszarów świata, uchodzących za tradycyjnych producentów artykułów rolno-spożywczych. Należy też wspomnieć, iż u podstaw niskiej elastyczności cenowej podaży na artykuły rolno-spożywcze znajduje się długi cykl produkcyjny, co dodatkowo ogranicza możliwości eksportowe płodów rolnych i czyni uprawę rolną przedsięwzięciem wysoce kapitałochłonnym. Wzrost cen żywności należy również łączyć z wydarzeniami mającymi miejsce na rynku walutowym. Dewaluacja waluty amerykańskiej, w której jest rozliczana większość transakcji kupna-sprzedaży na rynku rolnym, przełożyła się bezpośrednio na wprowadzone ograniczenia eksportowe wielu państw producentów żywności. Z uwagi na skalę i stopień zaawansowania opisanych powyżej procesów, leżących u podstaw wzrostu cen na artykuły rolno-spożywcze, należy założyć, że w perspektywie krótko- i średniookresowej możliwości powrotu cen na artykuły rolno- -spożywcze sprzed kryzysu są niewielkie, zaś bezpośrednie konsekwencje tego stanu rzeczy nie są takie same dla producentów i konsumentów żywności. W obliczu tak ogromnej skali destabilizacji cenowej na rynku produktów rolnych zostały poczynione szeroko zakrojone działania w postaci zwiększenia podaży środków pieniężnych na działania osłonowe pod auspicjami międzynarodowych organizacji gospodarczych, takich jak Bank Światowy, mające na celu absorpcję negatywnych skutków szoku cenowego. Również Komisja Europejska, poza przeznaczeniem znacznej ilości środków pieniężnych na stabilizację cen produktów rolnych, podjęła decyzję o monitorowaniu poziomu cen artykułów konsumpcyjnych. Kryzys żywnościowy stanowi nowy impuls rozwojowy, przemawiający za koniecznością podjęcia i rychłego zakończenia trwającej rundy rokowań Doha.