Assessment of grassland habitats on the Popielno Penisula by phytoindication methods

• Autorzy: Jastrzebska M , Szarejko T. , Holdynski C. , Jastrzebski W.P.

Warianty tytułu

PL

Fitoindykacyjna ocena siedlisk uzytkow zielonych Polwyspu Popielnianskiego

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

Grassland habitats located in a part of the Popielno Peninsula that is used for agricultural purposes (Popielno and Wierzba), under conditions of spatial isolation, were evaluated based on phytosociological relevés. A phytoindication method based on ecological indicator values, developed by ZARZYCKI et al. (2002), and simple statistical methods were employed in the study. The analyzed grasslands are managed as hay meadows and pastures. Vegetation is dominated by sown grasses, primarily Dactylis glomerata, Poa pratensis and Festuca rubra. The local plant communities belong to the classes Molinio-Arrhenetheretea and Phragmitetea. A total of 200 species of vascular plants were identified in the research area, including 197 species described by ZARZYCKI et al. (2002) with the use of indicator values. Grassland vegetation in Popielno and Wierzba prefers moderate light and temperature conditions. On a 5-point scale, the values of light and temperature reached 3.47 to 4.65 and 3.48 to 3.99, respectively. The soils in the area are fertile, nutrient-abundant (trophy of 3.32 to 4.20) and neutral (acidity of 3.56 to 4.79). Soil moisture content in the examined habitats ranged from 2.83 to 5.89 on a 6-point scale.

PL

W oparciu o zestaw zdjęć fitosocjologicznych oceniono siedliska pod trwałymi użytkami zielonymi, zlokalizowanymi w warunkach izolacji przestrzennej na rolniczej części Półwyspu Popielniańskiego (Popielno i Wierzba). Wykorzystano metodę fitoindykacyjną liczb ekologicznych wg ZARZYCKIEGO i in. (2002) oraz proste metody statystyczne. Roślinność użytków zielonych analizowanego obszaru ma charakter łąk i pastwisk zagospodarowanych, z dominacją traw pochodzących z siewu, głównie: Dactylis glomerata, Poa pratensis, Festuca rubra. Zbiorowiska kształtujące się tu zakwalifikowano do klas Molinio-Arrhenetheretea i Phragmitetea. Zidentyfikowano 200 gatunków roślin naczyniowych, 197 zostało opisanych przez ZARZYCKIEGO i in. (2002) liczbami wskaźnikowymi. Roślinność użytków zielonych Popielna i Wierzby preferuje umiarkowane warunki świetlne i cieplne. Wartości wskaźnika świetlnego wynosiły 3,47-4,65, a termicznego 3,48-3,99 (skala 5-stopniowa). Gleby badanego terenu określono jako zasobne (wskaźnik trofizmu – 3,32-4,20) i obojętne (wskaźnik kwasowości – 3,56-4,79). Badane siedliska reprezentują szerszy zakres wilgotności: wskaźniki wilgotności w 6-stopniowej skali osiągały wartości 2,83-5,89.

• Wydawca: -
• Czasopismo: Polish Journal of Natural Sciences
• Rocznik: 2007
• Tom: 22
• Numer: 4
• Opis fizyczny: p.557-573,fig.,ref.

Twórcy

autor

Jastrzebska M

• University of Warmia and Mazury in Olsztyn, pl.Lodzki 3, 10-718 Olsztyn, Poland

autor

Szarejko T.

autor

Holdynski C.

autor

Jastrzebski W.P.

Bibliografia

• AFFEK-STARCZEWSKA A., SKRZYCZYŃSKA J. 2003. Wykorzystanie liczebności chwastów w fitoindykacyjnej ocenie siedlisk rolniczych. Fragm. Agron., 3(79): 14-26.
• BARABASZ-KRASNY B. 2002. Sukcesja roślinności na łąkach, pastwiskach i nieużytkach porolnych Pogórza Przemyskiego. Fragm. Flor. Geobot. Pol., 4: 1-81.
• BENNIE J., HILL M.O., BAXTER R., HUNTLEY B. 2006. Influence of slope and aspect on long-term vegetation change in British chalk grasslands. J. Ecol., 94: 355-368.
• BOROWIEC S. 1972. Przydatność i możliwość zastosowania dla potrzeb rolnictwa ekologicznej oceny czynników siedliskowych metodą Ellenberga. Biul. KPZK PAN, 71: 65-94.
• BOROWIEC S. 2003. Roślinność segetalna jako bioindykatory. W: Rośliny segetalne: bioindykacja – chorologia – zmienność. Red. J. RATUSZNIAK. Wyd. PAP, Słupsk, ss. 7-11.
• BOROWIEC S., LEŚNIK T., KUTYNA I. 1989. Porównanie wyników otrzymanych po zastosowaniu wartości wskaźnikowych Ellenberga z lat 1950 i 1974 z uwzględnieniem i bez uwzględniania pokrycia. Zesz. Nauk. AR Szczecin, 139: 13-21.
• CORNWELL W.K., GRUBB P.J. 2003. Regional and local patterns in plant species richness with respect to resource availability. Oikos, 100: 417-428.
• DIEKMANN M. 2003. Species indicator values as an important tool in applied plant ecology: a review. Basic Appl. Ecol., 4: 493-506.
• DZWONKO Z. 2001. Assessment of light and soil conditions in ancient and recent woodlands by Ellenberg indicator values. J. Appl. Ecol., 38: 942-951.
• ELLENBERG H. 1950. Unkrautgemeinschften als Zeiger für Klima und Boden. Landwirtschaftliche Planzensoziologie, 2, Stuttgart/Ludwigsburg, pp. 141.
• ELLENBERG H. 1974. Zegeiwerte Gefässplantzen Mitteleuropas. Scripta Geobot., 9: 5-97.
• ELLENBERG H., WEBER H.E. DÜLL R., WIRTH V., WERNER W., PAULISSEN D. 1991. Zeigerwerte von Pflanzen in Mitteleuropa. Scripta Geobot., 18: 1-248.
• ENGLISCH T., KARRER G. 2001. Zeigerwertsystem in der Vegetationsanalyse: Anwendbarkeit, Nutzen und Problem in Österreich. Berichte der Reinhold-Tüxen-Gesselsschaft, 13: 83-102.
• ERSTEN A.C.D., ALKEMADE J.R.M., WASSEN M.J. 1998. Calibrating Ellenberg indicator values for moisture, acidicity, nutrient availability and salinity in the Netherlands. Plant Ecol., 135: 113-124.
• EWALD J. 2003. The sensitivity of Ellenberg indicator values to the completeness of vegetation releves. Basic Appl. Ecol., 4: 507-513.
• HOŁDYŃSKI C. 1989. Ekologiczna charakterystyka siedlisk polnych Pojezierza Iławskiego metodą Ellenberga. Acta Acad. Agricult. Techn. Olst., Agricult., 49: 21-48.
• JANKOWSKI W. 1994. Zastosowanie bioindykacji w praktyce monitoringu środowiska na przykładzie północno-wschodniej Polski. PIOŚ, ss. 1-160.
• JUTRZENKA-TRZEBIATOWSKI A., HOŁDYŃSKI Cz. 1996. Actual vegetation of forest within borders of Experimental Station of Polish Academy of Sciences in Popielno. Wyd. Dabor, pp. 1-39.
• KAPELUSZNY J., HALINIARZ M. 2003. Ocena siedlisk polnych metodą bioindykacyjną Ellenberga na wybranych typach gleb Lubelszczyzny. W: Rośliny segetalne: bioindykacja – chorologia zmienność. Red. J. RATUSZNIAK. Wyd. PAP, Słupsk, ss. 43-49.
• KAPELUSZNY J., JĘDRUSZCZAK M. 1994. Wartość diagnostyczna wskaźników ekologicznych Ellenberga na tle analiz gleby w urzeźbionym terenie Płaskowyżu Nałęczowskiego. Ann. UMCS, Lublin, XLIX, 3, Sec. E: 15-24.
• KONDRACKI J. 2001. Geografia regionalna Polski. Wyd. Nauk. PWN Warszawa, ss. 441.
• KOZŁOWSKA A.B. 1991. Comparative analysis of ecological indicative values according to Ellenberg and Zarzycki. Wiad. Bot. 35 (1): 11-21.
• ŁABZA T., HOCHÓŁ T., STUPNICKA-RODZYNKIEWICZ E. 2003. Bioindykacyjna ocena siedlisk polnych w obrębie wybranych kompleksów glebowo-rolniczych w Polsce południowej. W: Rośliny segetalne: bioindykacja – chorologia – zmienność. Red. J. RATUSZNIAK. Wyd. PAP, Słupsk, ss. 61-72.
• LAWESSON J.E., MARK S. 2000. pH and Ellenberg reaction values for Danish forest plants. Proceedings IAVS Symposium, Opulus Press Uppsala, Sweden, pp. 151-153.
• ROLA H., DOMARADZKI K., ROLA J. 2003. Skład florystyczny zbiorowisk chwastów segetalnych na różnych kompleksach glebowych w rejonie Wrocławia jako bioindykator właściwości siedlisk. W: Rośliny segetalne: bioindykacja – chorologia – zmienność. Red. J. RATUSZNIAK. Wyd. PAP, Słupsk, ss. 79-90.
• ROO-ZIELIŃSKA E. 2004. Phytoindycation as a tool in the evaluation of geographical environment. Theoretical base and comparative abalysis of the methods applied. Geogr. Stud., 19: 1-258.
• ROY D.B., HILL M.O., RHOTERY P., BUNCE R.G.H. 2000. Ecological indicator values of British species: an application of Gaussian logistic regression. Ann. Bot. Fennici, 37: 219-226.
• SCHAFFERS A.P., SYKORA K.V. 2000. Reliability of Ellenberg indicator values for moisture, nitrogen and soil reaction: a comparison with field measurements. J. Veg. Sci., 11: 225-244.
• SCHMIDTLEIN S. 2005. Imaging spectroscopy as a tool for mapping Ellenberg indicator values. J. Appl. Ecol., 42: 966-974.
• SCHMIDTLEIN S., EWALD J. 2003. Landscape patterns of indicator plants for soil acidity in the Bavarian Alps. J. Biogeogr., 30: 1493-1503.
• STUPNICKA-RODZYNKIEWICZ E., ŁABZA T., HOCHÓŁ T. 1986. Ocena siedlisk polnych w dolinach rzek Łosiny, Kamienicy i Dunajca przy pomocy zbiorowisk chwastów. Zesz. Nauk. AR w Krakowie, 204: 59-73.
• SZAFER W. 1977. Podstawy geobotaniczne podziału Polski. W: Szata roślinna Polski. Red. W. Szafer, K. Zarzycki. T. II. PWN Warszawa, s. 168-186.
• TER BRAAK C.J.F., GREMMEN N.J.M. 1987. Ecological amplitudes of plant species and the internal consistency of Ellenberg;s indicator values for moisture. Vegetatio, 69: 79-87.
• TRĄBA C., WOLAŃSKI P., OKLEJEWICZ K. 2004. Zbiorowiska roślinne nieużytkowanych łąk i pól w dolinie Sanu. Łąk. Pol., 7: 207-238.
• WÓJCIK Z. 1983. Charakterystyka i ocena siedlisk polnych metodami bioindykacyjnymi. Wyd. SGGW--AR Warszawa, ss. 7-79.
• WOŚ A. 1999. Klimat Polski. Wyd. Nauk. PWN Warszawa, ss. 303.
• ZARZYCKI K. 1984. Ekologiczne liczby wskaźnikowe roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki, PAN, Kraków.
• ZARZYCKI K., TRZCIŃSKA-TACIK H., RÓŻAŃSKI W., SZELĄG Z., WOŁEK J., KORZENIAK U. 2002. Ecological indicator values of vascular plants of Poland. Instytut Botaniki im. W. Szafera, PAN, Kraków, ss. 183.