EN
The avifauna of an agricultural area near Wolsztyn (W Poland) was studied in winters 1987/8 to 1992/3, by way of 8- 11 visits made each season between November 27th and March 1 st. 39 bird species (15-22 per season) were noted within the 56.2 ha study plot, and a total of 57 in the whole area of 315 ha. Dominants were Emberiza citrinella, Miliaria calandra, Passer montanus, Alauda arvensis and Carduelis cannabina, which together accounted for 64% of the community on average. Species recorded most frequently were E. citrinella and Parus major, noted on respectively 53% and 57% of the visits made. There was a significant correlation between the frequency with which a species was recorded and its abundance (r = +0.67), while the densities of birds in different 5-day periods ranged from 1.6/10 ha at the end of February to 15.7/10 ha in late November/early December. The mean density was 7.2/10 ha. Habitats preferred by birds were mid-field tree cover and fallow land, while arable fields were avoided.
PL
Praca przedstawia wyniki liczeń awifauny zimowej w ciągu 6 sezonów (1987/88-1992/93) na powierzchni (56.2 ha) położonej w środowisku polnym koło Wolsztyna (zachodnia Wielkopolska). Prawie 96% powierzchni stanowiły otwarte pola uprawne, natomiast pozostałą część stanowiły drzewa (zadrzewienie śródpolne, aleja i nieużytki (tab. 1). Liczenia w każdym sezonie (8-11) wykonano przy użyciu metody kartograficznej, w terminach od 27 listopada do 1 marca (ryc. 1). Stwierdzono łącznie 39 gatunków (tab. 2), a na polach otaczających powierzchnią (razem 315ha) dalszych 18. W poszczególnych sezonach notowano 15-22 (śr. 19.0) gatunki. Dominantami były: Emberiza citrinella, Miliaria calandra, Passer montanus, Alauda arvensis i Carduelis cannabina, stanowiące łącznie 64% zgrupowania. Stwierdzono zagęszczenie średnio 7.15 osobn./10ha/1 liczenie. Skład gatunkowy i liczebność zgrupowania charakteryzowały się podobnymi krzywymi dynamiki w ciągu zimy (ryc. 2 i 3). Mimo to liczby gatunków nie były istotnie skorelowane ze średnimi liczebnościami ptaków w poszczególnych pentadach. Liczba stwierdzonych na powierzchni gatunków należy do najwyższych w Europie Środkowej. Jest to w dużej mierze wynik intensywności i długotrwałości badań. Różnice w składzie gatunkowym porównywanych powierzchni dotyczą przede wszystkim gatunków dodatkowych (poniżej 0.5% udziału). Natomiast trzon awifauny stanowią zasadniczo te same gatunki, choć na badanej powierzchni zwraca duży udział Miliaria calandra. Gatunek ten uznano za charakterystyczny dla pól Wielkopolski w okresie zimowym, uwzględniając również dane Górskiego (1976). Zagęszczenie ptaków stwierdzone na badanej powierzchni należy do najniższych w Europie Środkowej, jest natomiast podobne do innych notowanych w Polsce (tab. 5). Czynnikiem decydującym o liczebności ptaków była obfitość dostępnego pokarmu, a także sama struktura terenu, zapewniająca możliwość ochrony przed drapieżnikami i niekorzystnymi czynnikami atmosferycznymi. Większość ptaków odnotowano na nieużytkach i w zadrzewieniach śródpolnych. Mimo, że łącznie stanowiły one ok.4% powierzchni to stwierdzono tu 79.5% stwierdzonych gatunków i 59.1% osobników (tab. 4). Ptaki unikały otwartych pól, jednak w nierównym stopniu — najwięcej osobników względem liczby spodziewanej zanotowano na uprawie lucerny, a najmniej na oziminie (tab. 4). W ciągu 6 lat badań nie odnotowano kierunkowych zmian liczby gatunków i średniej liczebności ptaków.