Problems of a longtime strawberry growing in one plot

• Autorzy: Lugauskas A , Repeckiene J. , Uselis N. , Rasimskiene A.B.
• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

Long term investigations revealed that cultivation of strawberries (Fragaria magna Thuill.) for 10 years continuously in one plot reduces their vitality: the number of the produced runners decreases by 41%, of leaves – by 30%, form only 28% of inflorescence, the yield reduces by 50% in comparison with strawberries grown for two years in a new plot. Evident decline in the vitality and productivity of strawberries was detected during 4th–6th years of cultivation. Unequal reaction of the tested cultivars upon the durability of cultivation was noticed; strawberries of the cultivar ‘Senga Sengana’ reacted slightly, while the ones of the cultivar ‘Nida’ – strongly. It is related with different sensibility of these cultivars towards the disease agents of root rots. It was determined that long-term cultivation of the Fragaria genus plants results in the accumulation of the parasitic fungi propagules in soil: Ascochyta fragaricola, Cercospora fragariae, Fusarium oxysporum, F. solani, Perenospora fragariae, Phytophthora cactorum, Pythium intermedium, P. ultimum, Plasmodiophora brassicae, Sclerotium rolfsii, Verticillium alboatrum. Therefore, cultivation of strawberries in the same plot for longer time increases the phytopathogenic potential of soil, and short interval (1–2 years) between planting has little significance upon it. The second reason for low productivity of strawberries cultivated for a long in one plot is soil tiredness caused by fungi, synthesising and excreting into surrounding toxic secondary metabolites, widespread in the rhizosphere, especially those belonging to the Penicillium genus: P. janthinellum, P. verruculosum var. verrucosum, P. canescens, P. spinulosum.

PL

Wieloletnie badania wykazały, że uprawa truskawki (Fragaria magna Thuill.) na jednym polu przez 10 lat spowodowała zahamowanie ich wzrostu i rozwoju. Uprawiane w ten sposób truskawki tworzą o 41% mniej rozłogów, o 30% mniej liści, o 28% mniej kwiatostanów oraz tworzą o 50% mniej owoców w porównaniu z truskawką uprawianą przez dwa lata na danym polu. Najczęściej do obniżenia wzrostu i plonowania truskawki dochodzi w 4–6 roku uprawy. Nie wszystkie uprawiane odmiany reagują jednakowo obniżeniem wzrostu i plonowania. Najmniej podatną na choroby korzeni jest odmiana ‘Senga Sengana’, natomiast bardziej podatna okazała się odmiana ‘Nida’. Stwierdzono, że długotrwała uprawa truskawki powoduje wzrost potencjału infekcyjnego gleby, co związane jest ze wzrostem jednostek propagacyjnych takich grzybów chorobotwórczych, jak Ascochyta fragaricola, Cercospora fragariae, Fusarium oxysporum, F. solani, Peronospora fragariae, Phytophthora cactorum, Pythium intermedium, P. ultimum, Plasmodiophora brassicae, Sclerotium rolfsii, Verticillium albo-atrum. W wyniku prowadzonych badań wykazano, że 1-2 letnia przerwa w uprawie truskawki nie ma większego wpływu na wzrost i plonowanie oraz porażenie roślin truskawki przez fitopatogeny. Ponadto przy długotrwałej uprawie truskawki na tym samym polu zwiększa się liczebność grzybów z rodzaju Penicillium: P. janthinellum, P. verruculosum, P. canescens, P. spinulosum. Przypuszcza się, że grzyby te w strefie korzeniowej roślin tworzą związki fitotoksyczne będące produktami ich metabolizmu.

Słowa kluczowe

EN

phytopathogenic fungi; durability cultivation; soil tiredness; strawberry

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Scientiarum Polonorum. Hortorum Cultus
• Rocznik: 2003
• Tom: 02
• Numer: 2
• Opis fizyczny: p.59-68,fig.,ref.

Twórcy

autor

Lugauskas A

• Institute of Botany, Zaliuju ezeru St.49, Lt-2021 Vilnius, Lithuania

autor

Repeckiene J.

autor

Uselis N.

autor

Rasimskiene A.B.

Bibliografia

• Beili D. A., Monsfild D. V. (Eds.), 1985. Fitoaleksiny. Kiev.
• Beismann B., Kogel K. H., 1995. Identification and characterization of suppressors. Ann. Rev. Phytopathol. 33, 259–275.
• Benken A. A., 1981. Rolj prirodnych i antropogennych faktorov v razvitii i organizacii pochvennych fitoinfekcij. Trudy VIZR'a. Fitosanitarnyje osnovy zashchity seljskochoziaistvennych kultur ot boleznej. Leningrad, 24–33.
• Beresteckij O. A., 1978. Fitotoksiny pochvennych mikroorganizmov i ich ekologicheskaja rolj. Fitotoksichnyje svojstva mikroorganizmov. Leningrad, 7–30.
• Booth C. (Ed.), 1971. Methods in microbiology. London, New York.
• Brandenburger W., 1985. Parasitische Pilze an Getäβplanzen in Europa. Stuttgart. New York.
• Djakov Ju. T., Ozereckovskaja O. L., Džavahija V. G., Bagirova S. F. 2001. Obshchaja i molekuliarnaja fiziologija. Moskva.
• Gauze G. F., Preobrazhenskaja T. P., Sveshnikova M. A., 1983. Opredelitelj aktinomicetov. Moskva. 246 s.
• Kuc J., 1993. Phytoalexins, stress metabolism and disease resistance in plant. Ann. Rev. Phytopathol. 33, 275–297.
• Lugauskas A., 1988. Mikromicety okuljturennych pochv Litovskoj SSR. Vilnius.
• Menden K., Hahn M., Deising H., 1996. Morphogenesis and mechanisms of penetration of plant pathogenic fungi. Ann. Rev. Phytopathol. 34, 367–386.
• Mosolov V. V., Valueva T. A., 1993. Rastiteljnyje belkovyje ingibitory proteoliticheskich fermentov. VINITI, 1–7.
• Pavlovicha D. J., 1978. Aktinomicety Latvii. Riga.
• Rais E., 1978. Alelopatija. Moskva.
• Rovira A. D., Foster R. C., Martin J. K., 1979. Note on terminology: origin and nomenclature of the organic materials in the rizosphere. The soil root interface. London, 1–4.
• Segi I., 1983. Metody pochvennoj mikrobiologii. Moskva.