PL
Autor jest uznanym w świecie ekspertem w dziedzinie metabolizmu żelaza w organizmie człowieka. W artykule wykorzystując szeroko wyniki własnych prac badawczych przedstawił pogląd na przyczyny częstego występowania niedoborów tego pierwiastka w populacjach krajów uprzemysłowionych, a ponadto zaproponował metody profilaktyki. Pierwsza część artykułu dotyczy aktualnego stanu wiedzy na temat zapotrzebowania człowieka na żelazo w zależności od wieku, płci i stanów fizjologicznych (tabela 1). Następnie omówiono czynniki pokarmowe nasilające i hamujące wchłanianie żelaza. Do tych pierwszych należą kwas askorbinowy, mięso, ryby, produkty żywnościowe pochodzenia morskiego; natomiast do tych drugich fityniany, taniny, wapń. Z kolei przedstawiony został problem przyswajalności żelaza z różnych posiłków. Z badań autora i wsp. wynikają kilkakrotne różnice w przyswajalności tego pierwiastka, zależnie od równowagi pomiędzy czynnikami wpływającymi dodatnio i ujemnie na ten proces. W dalszej części artykułu autor koncentruje się na częstości występowania niedoborów żelaza w niektórych krajach europejskich (tabela 3) i przyczynach jej zróżnicowania. Biorąc pod uwagę dwie możliwości tego faktu odrzuca pierwszą, tj. różnice w zapotrzebowaniu, natomiast uznaje drugą, tj. różnice w spożyciu produktów, które bądź są źródłem żelaza bądź zawierają składniki wpływające na jego wchłanianie (tabela 4). Wreszcie w końcowej części pracy został przedstawiony pogląd autora na sposoby poprawy sytuacji w zakresie stanu odżywienia żelazem (tabela 6). Jednym z nich jest poprawienie wykorzystania przez organizm dostępnego żelaza pokarmowego. Tutaj w grę wchodzi zwiększenie spożycia produktów żywnościowych nasilających wchłanianie żelaza (warzywa, owoce, mięso, ryby). Drugim sposobem jest wzrost spożycia wchłanialnego żelaza. Wśród dostępnych możliwości autor dyskutuje zwiększenie wysiłku fizycznego, co pozwoli spożywać więcej żywności, poprawę posiłków (zwiększenie „gęstości odżywczej” w odniesieniu do żelaza, m.in. poprzez ograniczenie tłuszczu i cukru), zwiększenie poziomu dodawania żelaza do żywności, stosowanie lepszych związków żelaza do fortyfikacji żywności.