EN
Generalist brood parasites, like Common Cuckoos Cuculus canorus, target many host species. Why other sympatric hosts are not used, or actively avoided, remains one of the main gaps in our understanding of parasite-host coevolution. Cavity nesting passerines always represented a text-book example of unsuitable hosts but recent evidence casts multiple doubts on this traditional view. In general, any species can become an unsuitable host for a parasite at laying, incubation, or nestling stages with the last one being much less studied than the others. Therefore we examined Cuckoo chick performance in five cavity nesting host species, including one regular Cuckoo host — the Common Redstart Phoenicurus phoenicurus and four non-hosts: the Pied Flycatcher Ficedula hypoleuca, Spotted Flycatcher Muscicapa striata, Great Tit Parus major, and Coal Tit Periparus ater. Natural nests of non-hosts, as opposed to artificial nest boxes with small entrance holes, are often placed in cavities that show both entrance and inner cavity sizes large enough for female Cuckoos to lay and Cuckoo chicks to fledge. We did not find any evidence for chick discrimination in non-hosts, i.e., no chicks were rejected, attacked, or neglected. Cuckoo chicks grew similarly in nests of all four species of non-hosts, similarly to chicks in host Redstart nests, and generally better than in nests of the most numerous Cuckoo host, the Reed Warbler Acrocephalus scirpaceus. Although Cuckoo chick fledging mass was highly host species- specific (i.e., showed high statistical repeatability across various host species), we did not find any evidence for the hypothesis that host body size (mass) positively affects parasite chick growth (fledging mass or age). These findings provide impetus to further study apparently unsuitable hosts and perhaps even reconsider traditional classifications of host suitability in the context of brood parasite-host coevolution.
PL
Pasożyty lęgowe klasyfikowane jako generaliści, takie jak kukułka, wykorzystują jako gospodarzy wiele gatunków ptaków. Lista gospodarzy kukułki obejmuje ponad 100 gatunków. Typowymi gospodarzami kukułki są niewielkie wróblaki dokarmiające pisklęta owadami oraz budujące otwarte gniazda. Dlaczego jednak wiele innych gatunków występujących sympatrycznie z kukułkami nie jest przez nie wykorzystywanych lub nawet są aktywnie unikane, pozostaje jedną z głównych luk w naszej wiedzy na temat koewolucji układu pasożyt lęgowy-gospodarz. Dziuplaki stanowią podręcznikowy przykład gatunków, które nie są odpowiednimi gospodarzami dla kukułek, co może wiązać się z rozmiarem otworu wejściowego do dziupli, jak i rozmiarem samej dziupli. Jednak ostatnie dane, szczególnie związane z usuwaniem przez dziuplaki eksperymentalnie podrzucanych jaj kukułki, rodzą poważne wątpliwości, co do takiego twierdzenia. Każdy z gatunków może stać się nieodpowiednim gospodarzem dla pasożyta lęgowego na każdym z trzech etapów cyklu lęgowego — składania jaj, inkubacji oraz karmienia piskląt. Szczególnie temu ostatniemu etapowi poświęcono jak dotąd niewiele uwagi. Tymczasem w przypadku dziuplaków (i innych ptaków) może istnieć mechanizm rozpoznawania własnego potomstwa, a ponadto pokarm przynoszony pisklętom może być nieodpowiedni dla piskląt kukułek. Oba te mechanizmy mogą prowadzić do śmierci piskląt kukułki, co z kolei może powodować rzadkie obserwacje pasożytnictwa lęgowego w tej grupie ptaków. W pracy zbadano rozwój piskląt kukułek w gniazdach pięciu gatunków dziuplaków — naturalnego gospodarza, jakim jest pleszka, dla której w ostatnich latach stwierdzono dość duży udział lęgów zapasożyconych przez kukułki, oraz gatunków niebędących jej gospodarzami — muchołówki żałobnej, muchołówki szarej, bogatki oraz sosnówki (Fig. 1). Naturalne miejsca gniazdowe tych dziuplaków w przeciwieństwie do standardowych skrzynek lęgowych, mają czasem na tyle duże otwory wejściowe, jak i same wnętrza dziupli, że umożliwiają samicom kukułek złożenie jaj oraz rozwój i opuszczenie gniazda przez ich pisklęta. W pracy badane dziuplaki gniazdowały w skrzynkach lęgowych o dużym otworze wlotowym (średnica 6-8 cm). Badania przeprowadzono na dwóch powierzchniach: w południowo-wschodniej Finlandii oraz w południowo-wschodnich Czechach. W przypadku gniazd pleszki badano pisklęta kukułek, które wykluły się z jaj złożonych bezpośrednio przez samice kukułki (Finlandia) lub pisklęta, które pochodziły z gniazd trzciniaków (Czechy). W przypadku pozostałych dziuplaków do gniazd podrzucano pisklęta zabrane z gniazd pleszek (Finlandia) lub trzciniaków (Czechy). Podrzucanie piskląt do gniazd dziuplaków niebędących naturalnymi gospodarzami odbywało się w ten sposób, aby można było porównać uzyskane dla takiego pisklęcia wyniki z wynikami dla kukułek w gnieździe pleszek, które wykluły się w zbliżonym terminie. W ten sposób porównywano ptaki wzrastające w podobnych warunkach pogodowych, dostępności pokarmu i presji drapieżników. Nie stwierdzono, aby podrzucone pisklęta kukułek w gniazdach gatunków niebędących naturalnymi gospodarzami zostały odrzucone lub były zaniedbywane. Wzrost piskląt kukułek w gniazdach wszystkich gatunków niebędących gospodarzami oraz w gniazdach pleszki nie różnił się (Tab. 1, 2, Fig. 2), a określone parametry wzrostu były nawet wyższe niż te stwierdzane dla piskląt wychowujących się w gniazdach trzcinniczka — najczęstszego gospodarza kukułek. Przeanalizowano również istniejące dane dotyczące tempa wzrostu i masy ciała piskląt opuszczających gniazda dla wielu różnych gospodarzy, ale nie stwierdzono, aby rozmiary ciała gospodarza poytywnie wpływały na rozwój młodych kukułek (Tab. 3). Badania te dostarczają impulsu do dalszych badań gatunków uznawanych do tej pory za nieodpowiednich gospodarzy dla kukułki, a także skłaniają do zakwestionowania tradycyjnej klasyfikacji cech gospodarza w kontekście koewolucji układu pasożyt lęgowy-gospodarz.