PL
Człowiek od początku swojego istnienia rodził się, wzrastał i umierał wśród roślin, stąd w religiach pierwotnych i współczesnych przyroda miała dla ludzkości znaczenie teologiczne. W buddyzmie, zwłaszcza w odmianie tybetańskiej (Tibetan Buddhism), wśród wysokich gór i surowych warunkach klimatycznych, rośliny były leczniczym darem bogów, źródłem energii, uosobieniem licznych tybetańskich demonów i bóstw. W hinduizmie (Hindoo) oprócz funkcji życiodajnej i leczniczej, rośliny stanowią część porządku istnienia, posiadają funkcje duchowe i zmysłowe. Islam przynosi jeszcze jedno znaczenie teologiczne roślin - są one dowodem na istnienie Boga i darem Boga dla ludzi, stąd często pełnią funkcję estetyczną, służą do ozdabiania świątyń i domów mieszkalnych. W świętych księgach judaizmu, rośliny i całą naturę uważa się za czującą i myślącą, dlatego też w tej religii pojawiają się pierwsze przepisy religijno-etyczne chroniące środowisko przyrodnicze - Bóg jest w Biblii dawcą przykazań i prawa chroniącego całą przyrodę, która ma służyć człowiekowi. Chrześcijaństwo, ściśle związane ze światem zachodnim, rozwija judaistyczne wątki etyki środowiska naturalnego m. in. w formie mistyki św. Franciszka z Asyżu oraz rozbudowanego w naszych czasach nauczania Kościoła katolickiego na temat środowiska naturalnego. Pismo Święte i tradycja chrześcijańska wykorzystywały przykłady roślin do ukazywania prawd religijnych, włączały przyrodę w dzieło zbawienia i dały podstawę do współczesnej chrześcijańskiej etyki środowiska naturalnego. Nauczanie Kościoła katolickiego, szczególnie w dokumentach papieża Jana Pawła II, włącza się w globalną debatę na temat problemów ekologicznych i cywilizacyjnych. Jednym z ważnych apeli o zachowanie zasad i praw zagrożonej przyrody jest Deklaracja wspólna papieża Jana Pawła II i patriarchy Bartłomieja I: „O obowiązku szanowania świata stworzonego” (2002 r.), (Common Declaration of John Paul II and The Ecumenical Patriarch His Holiness Bartholomew I on Environmental Ethics - 2002).
EN
Since the beginning of his existence man was born, grew up, and died among plants, thus both in primeval and contemporary religions nature has theological meaning for human beings. In Buddhism, especially in its Tibetan version (Tibetan Buddhism), among high mountains and in serious environmental conditions plants were considered to be medical gift from gods, energy source and personification of numerous Tibetan gods and demons. In Hinduism (Hindoo) apart from life-giving and medical functions, plants are a part of the order of universe playing spiritual and sensual functions. Islam brings another theological meaning of plants - they are the proof for God existence and gift from God to people, thus they often play an esthetic role as temple and house decoration. In the Judaic Holly Books plants and the entire nature are considered to be beings that are able to feel and think, thus this religion presents us with the first religious-ethic rules protecting the environment. God in the Bible is a donor of commandments and the law protecting the entire environment that should serve human beings. Christianity, as close connected with the western world develops the Judaic trends of environmental ethic, e. g. in the form St. Francis of Assisi mysticism as well as the teaching of the Church on the natural environment, greatly developed at the present time. Both the Scriptures and Christian tradition used the examples of plants to demonstrate the religious truth, including nature into the act redemption and giving the base for the present Christian ethic of natural environment. The teachings of Catholic Church especially in the documents by John Paul II joins the global discussion on ecological and civilization problems. One of the very important appeal for the preservation of rules and rights of endangered nature is „Common Declaration of John Paul II and The Ecumenical Patriarch His Holiness Bartholomew I on Environmental Ethics” (2002).