PL
U ogromnej większości ludzi starszych, a mianowicie u tych, którzy mieszkają w domu problemy żywieniowe są raczej natury jakościowej niż ilościowej, przynajmniej w krajach uprzemysłowionych. Inna grupa ryzyka odznacza się niemalże przeciwnym problemem, na przykład większym zapotrzebowaniem na energię, a także na niezbędne składniki odżywcze. Niemożność zaspokojenia tego zapotrzebowania przyczyniła się do powstania koncepcji niedożywienia szpitalnego, która została zastosowana i opisana w kilku krajach. Wielu pacjentów, o których się mówi, że cierpią z powodu niedożywienia szpitalnego, faktycznie choruje z powodu niedożywienia spowodowanego chorobą podstawową. Jednak u wielu pacjentów szpitalnych etiologia niedożywienia jest wieloczynnikowa, z elementami zarówno szpitalnymi jak i chorobowymi. Ciężkie stany niedożywienia można łatwo zdiagnozować zestawem metod klinicznych i laboratoryjnych. Jednak przypadki z pogranicza wykryć jest trudno. Sama choroba może spowodować pogorszenie apetytu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, a nawet wymioty. Ponadto schorzeniom nowotworowym, a także innym stanom, towarzyszy zwiększenie metabolizmu oraz wysokie zapotrzebowanie na energię. Farmakoterapia może spowodować pogorszenie apetytu. Upośledzenie fizyczne lub/i umysłowe może zaburzyć spożywanie posiłków. Niedostateczna aktywność fizyczna jest przyczyną niskiego zapotrzebowania na energię, a tym samym powoduje trudności w uzyskaniu dostatecznego pokrycia zapotrzebowania na niezbędne składniki odżywcze. Nieodpowiednie otoczenie towarzyszące spożywaniu posiłków może być przyczyną niedostatecznego odżywienia. Niedożywienie może się zdarzyć także w przypadku złego stanu jamy ustnej oraz niedostatecznej wiedzy i zrozumienia problemów żywieniowych przez personel medyczny. W badaniach przeprowadzonych przez naszą grupę wykazano, że poprawa np. otoczenia towarzyszącego spożywaniu posiłków, a także wzbogacanie składnikami odżywczymi przyczynia się do poprawy stanu odżywienia tych pacjentów.