EN
The breeding performance of Hawfinches was studied during seven years (1991-98, except 1995) under conditions of an extensive close-to-pristine oak-łime-hornbeam forest in the Białowieża National Park, eastern Poland. Two 30-31.5 ha plots were regularly checked each year to find most nests present, usually observed since the period of their construction. Mean clutch size (5.27 ± 0.66, for best year — 5.5) finally produced small family size, owing to a partial loss, fledging and post-fledging mortality. Average breeding losses calculated traditional way were 72.8% (n = 202), mostly due to egg robbing, then predation on nestlings (three times less frequent), and, sporadically, adverse weather conditions at the moment of fledging. Nesting success (5.9-35.7%, 27.2% on average), strongly varying between years, is lower than in most Hawfinch populations from other (anthropogenic) habitats, being one of the lowest among temperate Passerines. In spite of low production of young the species remains numerous across deciduous stands of the Białowieża Forest, with its numbers even increasing since the 1980s. This large and dense population living in an apparently optimal habitat may, sporadically, be supported by influxes from other (anthropogenic?) sites.
PL
Przebieg rozrodu grubodziobów badano w okresie 1991-98, prócz 1995, skupiając się na preferowanym przez ten gatunek wysokopiennym niemal pierwotnym lesie grądowym (grabowo- lipowo-dębowym) w BPN. Co kilka dni intensywnie kontrolowano głównie dwie powierzchnie próbne (por. Tomiałojć 2005), jedną przy skraju Polany Białowieskiej (W) oraz drugą ok. 3 km w głębi kompleksu (M). Celem było zbadanie po raz pierwszy warunków rozrodu grubodziobów w rozległym lesie bliskim pierwotnemu, w którym populacja tego gatunku była dość gęsta i wzrastała w okresie badań (Fig. 1). Dane o lokalizacji zebrano dla 220 gniazd, choć tylko dla 81 poznano ich zawartość. Opisano początek i przebieg lęgów w zależności od warunków temperaturowych wiosny (Tab. 1, 2), miejsc żerowania (Tab. 3) oraz oceniono wyniki rozrodu (Tab. 4). Wielkość zniesienia (5,27, w maks. roku — 5,5) była tu jedną z najwyższych w Europie (Fig. 3), ale przy niskiej wielkości rodziny po wylocie, wobec częściowych strat w gnieździe, znacznych strat w pierwszych dniach po wylocie, a czasem dzielenia lęgu pomiędzy rodzicami. Bardzo wysokie straty lęgowe (78,4%, rozrzut między latami 64-94%) były wywołane niemal wyłącznie przez drapieżniki, a w momencie wylotu sporadycznie przez deszcze. Zaskoczeniem jest brak zależności sukcesu lęgowego od obfitości gąsienic miernikowców Geometridae w danym roku (Fig. 2). Sugeruje to możliwość silniejszej zależności od innego pokarmu, dawniej nie monitorowanego, od dużych gąsienic z grupy Notodontidae. Silnie zmienny między latami sukces lęgowy (5,9-35,7%) był w BPN średnio niższy niż w innych populacjach grubodzioba badanych w zmienionych przez człowieka środowiskach zadrzewionych (Fig. 4), będąc jednym z najniższych wśród Passerines strefy umiarkowanej. Mimo niskiej produkcji młodych grubodziób jest jednym z najliczniejszych gatunków liściastej części Puszczy, a nawet od lat 1980tych wyraźnie wzrastającym liczebnie, z okresowymi tylko spadkami. Tak wielka populacja lokalna gatunku, żyjąca jak się wydaje w optymalnym środowisku, może jednak być niekiedy wspierana przez naloty spoza badanego obszaru (z bardziej wydajnych reprodukcyjnie środowisk antropogenicznych?), chyba, że białowieskie ptaki dorosłe żyją na tyle długo, by wyrównywało to niski przychówek młodych.