EN
The Holy Hill Grabarka is one of the most important orthodox sanctuaries in Poland. The sanctuary is situated in Podlasie region between Bug and Narew rivers. It grew in the shade of well developing (in the first centuries of the second millennium) towns Mielnik and Drohiczyn. The most striking thing is that the church is surrounded by a forest of thousands of crosses brought by pilgrims. The study present 64 species of epiphytic, epixylic, epilythic and epigeic lichens. Among 64 lichen species 11 are considered to be threatened in Poland.
PL
W pracy przedstawiono wyniki badań nad porostami Świętej Góry, prawosławnego sanktuarium w Grabarce. Święta Góra Grabarka jest najważniejszym sanktuarium prawosławnym w Polsce. Położona jest w Polsce Północno-Wschodniej, na Podlasiu, między Bugiem a Narwią, na Wysoczyźnie Drohickiej, w południowej części Niziny Północnopodlaskiej. Święta Góra Grabarka zasłynęła z cudu, jaki miał miejsce na początku 1710 roku podczas epidemii cholery, która dziesiątkowała ludność na terenie Podlasia. Święta Góra Grabarka nazywana jest Górą Krzyży. Nazwa ta wywodzi się od krzyży ofiarnych z epitafiami pisanymi cyrylicą otaczającymi cerkiew Przemienienia Pańskiego. Krzyże stojące wokół niewielkiej, drewnianej cerkwi stały się symbolem Świętej Góry. Dziś na wzgórzu wznosi się około 10 tysięcy krzyży – drewnianych, metalowych, kamiennych, małych i wielkich. Krzyże tradycyjnie przynoszone są przez wiernych od setek lat. Pątnicy stawiają je obok sanktuarium przez cały rok, jednak najwięcej krzyży przybywa w przeddzień Święta Przemienienia Pańskiego (19 sierpnia). Za lasem krzyży znajduje się cmentarz oraz kompleks zabudowań klasztoru świętych Marty i Marii. Żeński klasztor prawosławny powstał w 1947 roku, a w 1957 została wzniesiona cerkiew p. w. Matki Bożej Wspomożycielki i Opiekunki. Na terenie Świętej Góry Grabarki i jej okolic odnotowano 64 gatunki porostów (Tab. 1), z 35 rodzajów. Najliczniej reprezentowane są rodzaje Cladonia – 8 gatunków, Lecanora – 7, Caloplaca – 4. Porosty występują we wszystkich podstawowych formach morfologicznych. Najliczniej reprezentowane są porosty epifityczne. 11 gatunków umieszczonych jest na Czerwonej liście porostów wymarłych i zagrożonych w Polsce (Cieśliński et al. 2003), w tym 3 gatunki w kategorii wymierających – EN (Bryoria crispa, Flavoparmelia caperata, Pleurosticta acetabulum), 6 w kategorii narażonych – VU (Cetraria islandica, Parmelina tiliacea, Porpidia rugosa, Tuckermanopsis chlorophylla, Usnea filipendula, U. hirta), 2 – w kategorii bliskich zagrożeniu – NT (Evernia prunastri, Hypogymnia tubulosa).