EN
Species with known long-term changes in abundance and distribution enable exploring the role of newly accessible sites in population regulation. In Western Europe, the Black-tailed Godwit Limosa limosa islandica is one of the few wintering shorebirds with increasing populations. The French coasts comprise a major wintering site within its global wintering area, with several thousand individuals at some sites. Nevertheless, the role and importance of French sites in general distribution patterns of the species remain unclear, especially as its hunting was legal there until 2008. In contrast, recent increases in protected areas in France (from 4,000 ha in 1973 to 28,000 ha in 2005) offer new safe sites and suitable habitats for the species. In this study, we assessed the numbers and distribution of Black-tailed Godwits along the coasts of Western France. The main wintering sites in France are progressively occupied from August, reaching peak occupation in late autumn or early winter although few of the ten sites listed showed similar patterns of monthly variations in the distribution of Godwit numbers. France welcomes c. 28% of the total L. I. islandica population in mid-winter over the period 2003-2007. Numbers declined steadily from the base year (1977) until 1991, then progressively increased, reaching a maximum in 2010 (c. 27,000 individuals). The creation of Nature Reserves throughout the 1990s probably contributed to the increasing number of Godwits in France, with new accessible sites visited and occupied intensively during the period of population increase. The clearly contrasting phenologies between the British Isles and France suggest that most of the individuals first arrive in the United Kingdom after the breeding season, and then some of the birds move to southern sites in either France or Iberia, while very few birds fly directly to France from Iceland.
PL
Tereny odpowiednie dla wędrujących lub zimujących ptaków mogą nie być przez nie wykorzystywane w związku z różnymi zakłóceniami antropogenicznymi, w szczególności w związku z aktywnością łowiecką. Zanik takiej presji na poszczególnych obszarach, a także wieloletnie dane o rozmieszczeniu i liczebności poszczególnych gatunków pozwalają na określenie roli nowo dostępnych odpowiednich terenów w regulacji liczebności populacji. W zachodniej Europie jednym z niewielu gatunków ptaków siewkowych o wzrostowym trendzie liczebności jest podgatunek rycyka Limosa limosa islandica. Podgatunek ten gniazduje na Islandii, a jego głównymi terenami zimowiskowymi są wybrzeża Francji. Na terenie tego kraju odnotowano wzrost powierzchni terenów podlegających ochronie, co mogło mieć wpływ na liczebność i rozmieszczenie ptaków, a także wprowadzono pięcioletni zakaz polowań na rycyki. Celem pracy było opisanie długoterminowych zmian liczebności oraz rozmieszczenia zimujących rycyków na wybrzeżu Francji. Dane o liczebności i rozmieszczeniu rycyka zebrano w ramach międzynarodowego programu liczenia ptaków wodno-błotnych, prowadzonego od 1976 r., na kilkudziesięciu stanowiskach wzdłuż wybrzeża Francji, oraz w ramach comiesięcznych liczeń ptaków na terenie 16 rezerwatów przyrody (Fig. 1, apendyks 1). Liczebność zimujących we Francji rycyków spadała do początku lat 90. XX wieku, a następnie zaczęła rosnąć, osiągając maksimum — 27 tys. ptaków — zimą 2010 r. (Fig. 2). Autorzy szacują, że we Francji zimuje ok. 28% światowej populacji rycyka podgatunku L. I. islandica. W latach 80. XX wieku, 82-97% zimującej populacji obserwowane było tylko na dwóch stanowiskach — Zatoce Wzgórza Świętego Michała (Normandia) oraz w okolicy ujścia rzeki Charente (Fig. 3). W kolejnych latach rosło znaczenie innych miejsc zimowania, szczególnie w południowej Bretanii (Fig. 3). Główne tereny zimowisk są wykorzystywane przez rycyki od sierpnia, a najwięcej ptaków obserwowanych jest późną jesienią i wczesną zimą (Fig. 4). Wzrost powierzchni terenów chronionych najprawdopodobniej przyczynił się do do wzrostu liczebności (Fig. 5), a także zmian w rozmieszczeniu zimujących rycyków. Autorzy, porównując występowanie rycyków w kolejnych miesiącach na wybrzeżu Francji, sugerują, że większość ptaków leci po sezonie lęgowym najpierw na Wyspy Brytyjskie, a dopiero potem część z nich przelatuje do Francji. Tylko niewielka liczba ptaków leci bezpośrednio do Francji.