EN
Both native and non-native predators should strongly affect resident fauna. Nevertheless, because of a lack of defensive mechanisms in potential prey, the influence of non-native predators should have longer-lasting and more deleterious repercussions. The breeding ecology of the Coot was studied in the Milicz Ponds reserve and compared with data from 20 years earlier. In the meantime, non-native, mammalian predators (American Mink Mustela vison, Raccoon Dog Nyctereutes procyonoides and Raccoon Procyon lotor) turned up in this area, while the numbers of Hooded Crow Corvus cornix, the main predator of Coot nests, decreased. Compared with 1980-1982, the number of Coots in 2002-2003 dropped by more than half and mean clutch size decreased. Breeding success and the number of hatchlings per pair remained unchanged; in the 1980s, however, Coots renested more frequently, there was greater nesting synchrony and breeding seasons were demonstrably shorter. Moreover, although predation still remained the main cause of losses, its numbers were decreasing. Coots nesting on islands were the most successful, which was due to the weaker predation on the part of Crows. In contrast, the mammalian (non-native) predators did not appear to play a significant role in the breeding success in 2002-2003. Nevertheless, taking into account the breeding parameters of the Coot population and the nature of the relationship between mammalian/bird predators and Coots, it does seem that the low density of Coots in 2002-2003 was a reaction to the pressure of mammalian predators.
PL
Badano ekologię lęgową łyski na stawie Słoneczny Górny w rezerwacie Stawy Milickie w Dolinie Baryczy (Fig. 1) w latach 2002-2003 i porównywano otrzymane wyniki z wcześniejszymi badaniami (Jankowski 1985) (Tab. 1). W okresie tym zmieniły się zarówno liczebność jak i skład gatunkowy potencjalnych drapieżników łyski. Pojawiły i rozprzestrzeniły się obce gatunki ssaków drapieżnych tj. norka amerykańska, jenot i szop pracz. Jednocześnie liczebność wrony, głównego drapieżnika gniazd łyski, spadła. W porównaniu z latami 1980-1982 liczebność łysek spadła przeszło dwukrotnie (z 90-180 do 53-70 par na rok). Zmniejszeniu uległa także wielkość zniesienia. Sukces lęgowy par (uwzględniając lęgi powtarzane) i liczba piskląt wyklutych na parę pozostały bez zmian, przy czym w latach 1980-tych łyski zdecydowanie częściej powtarzały lęgi. W efekcie, w proporcji do liczby złożonych jaj, w latach 2002-2003 badana populacja łyski produkowała znacznie więcej piskląt (Tab. 2). Długość sezonu lęgowego uległa znacznemu skróceniu (Fig. 2), a synchronizacja lęgów wzrosła. Ponadto w przeciwieństwie do wcześniejszego okresu, w latach 2002-2003 nie notowano drugich lęgów. W latach 2002-2003 poziom drapieżnictwa spadł w porównaniu do lat 1980-tych, jednakże wciąż stanowiło ono główna przyczynę strat w lęgach (Tab. 5). Pojawiła się także inna kategoria strat w lęgach, wynikająca ze śmiertelności ptaków dorosłych (Tab. 5). Łyski gniazdujące na wyspach rzadziej traciły lęgi (Tab. 3, 4), co było związane ze względnie niskim drapieżnictwem wrony. Mniejsze straty notowano także u par przystępujących do lęgów wcześniej (Fig. 3). Drapieżniki czworonożne nie odrywały istotnej roli w sukcesie lęgowym łysek. Niemniej jednak sugeruje się, iż niskie zagęszczenie w latach 2002-2003 mogło być konsekwencją i reakcją na presję tych właśnie drapieżników.