PL
I. Na podstawie analizy danych z piśmiennictwa oraz na podstawie własnego materiału zebranego w pasie lasów europejskiej części ZSRR, na Dalekim Wschodzie ZSRR, na półwyspie Kwangtung, w pasie pustyń (Turkmenia, Uzbekistan), jako uzupełnienie do sugerowanej klasyfikacji much synantropijnych (F. Gregor, D. Povolny, 1959; V. P. Derbeneva-Uchova, 1961), autorka wyszczególnia prawdopodobne ugrupowania zasadniczych gatunków much z rodziny Muscidae, Calliphoridae, Sarcophagidae według składu pokarmu dojrzałych postaci, a w szczególności larw tych owadów, z uwzględnieniem właściwości hygrotermicznych miejsc lęgowych larw. II. Wśród much wymienionych rodzin można wyróżnić: 1. grupę gatunków synantropijnych obejmującą dwie podgrupy: a) gatunki bezwzględnie synantropijne, rozwijające się tylko na obszarach zamieszkałych i na terenach przyległych, głównie w ludzkich odchodach rozrzuconych na ziemi (Musca sorbens Wd.), w nagromadzonych odpadkach różnego pochodzenia (Musca domestica L.), w nagromadzonych ludzkich wydalinach (Calliphora uralensis Vill., Chrysomyia megacephala Fabr.); b) gatunki względnie synantropijne, zdolne do rozwoju w granicach terenów uprawnych i dzikich (Muscina stabulans Flln., Lucilia sericata Mg., Bellieria melanura Mg., Wohlfartia idigens Vill.); 2. grupę gatunków zoofilnych obejmującą następujące podgrupy: a) hematofagi bezwzględne (Stomoxys, Lyperosia) i względne (Musca autumnalis Deg. i inne); b) gatunki powodujące mszyce (Wohlfartia magnifica Schin.); c) koprofagi (Pyrellia, Orthellia). III. Z medycznego punktu widzenia szczególnie ważna jest likwidacja much synantropijnych, najbardziej niebezpiecznych pod względem epidemiologicznym, co jest ułatwione ich przystosowaniem się do rozwoju na terenach uprawnych. Zasadniczej wagi jest także zwalczanie pojedynczych gatunków względnie synantropijnych, zdolnych niekiedy do znacznego rozwoju na terenach zamieszkanych.